Al decennia koester ik heimelijk het verlangen om die huiveringwekkend mooie woorden van Hugo Claus opnieuw tot leven te wekken en al decennia schaam ik me nu voor mijn inertie, mijn gebrek aan daadkracht. 
Nu het niet meer mogelijk is met enige zin voor realisme de op jonge leeftijd ter dood gebrachte Gilles gestalte te geven, ben ik eindelijk de schaamte voorbij en verheug ik me erop in dit tijdsgewricht een kunstwerk te presenteren uit de vorige eeuw.
Die eeuw waarin de dichter Hugo Claus, toen heel even, volgens zijn criticasters, amechtig strijd leverde voor de hegemonie van het woord in het theater, waar hij, zijn aard getrouw, niet zonder ironie met humor en inzicht in dat bizarre wezen ‘mens’ een aangrijpende tekst schreef voor alle tijden over oorlog, liefde en jaloezie, gemis, verdorvenheid, geloof en gruwel.
— Jan Decleir
Zevenendertig jaar na de première kruipt Jan Decleir opnieuw in de huid van Gilles de Rais en presenteert hij zich aan zijn rechters. Zo herleeft de monoloog die Hugo Claus speciaal voor Decleir schreef.
Gilles de Rais was een Franse maarschalk uit het begin van de 15e eeuw, die net als zijn tijdgenote Jeanne d’Arc op de brandstapel stierf. Echter, om minder nobele redenen. De Rais deed zich voor als diepgelovig man, maar misbruikte en vermoordde meer dan honderd kinderen. Wie was deze man, van wie men zegt dat het sprookje van Blauwbaard van hem is afgeleid?

Bron: UiTinVlaanderen.be